به گزارش مرکز اطلاع رسانی و روابط عمومی وزارت آموزش و پرورش، هرجا سخن از معلمی و اهمیت علم آموزی به میان می آید؛ بی شک معلمان دلسوز در آن نقش محوری دارند. نقش معلمان در پرورش آینده سازان فردا و عزت ایران اسلامی، انکارناپذیر است تا جایی که رهبر معظم انقلاب(مدظله العالی) در این باره می فرمایند: تشکیل هویت نسل جدید به دست معلم است؛ نقشی پر رنگ‌تر از نقش خانواده و پدر و مادر.
«جلوه‌های معلمی» تنها برگی کوچک از دفتر «عشق معلمی» را نشان می دهد؛ نقش معلم در دلهاست و دیگری جای او را نمی گیرد، آن که دلها به عشق او زنده است، در دل عاشقان نمی میرد.
در همین راستا و در جلوه ای دیگر از ایثارگری و فداکاری های فرهنگیان، این بار قصه معلمی دلسوز را بیان می کنیم که نمی تواند نسبت به بازماندگی از تحصیل دانش آموزانش بی تفاوت باشد.
«خانم بهتری امیرعضدی» متولد سال 1347 در شهرستان کازرون، مدت 30 سال در شغل شریف معلمی، با عشق و علاقه تدریس کرده است. این معلم فداکار، حدود 20 سال از سال های خدمتش را صادقانه در روستاهای دور و نزدیک شهرستان کازرون به آموزش کودکان ساکن روستا اختصاص داده است.
«خانم امیرعضدی»، مدیر آموزگار تنها دبستان چندپایه روستای «بُنه میرزا علی اکبر» کازرون با تعداد 9 دانش آموز است. وی وقتی متوجه غیبت طولانی یکی از شاگردان خود، به نام «بهار» می شود به دنبال او می رود تا با بازگردان دوباره این دانش آموز در کلاس درس، او را در مسیر علم آموزی تنها نگذاشته و به معنای واقعی کلمه، واژه محبت و نوع دوستی را برای دانش‌آموزان معنا کند.
این معلم دلسوز، با پیگیری های زیاد متوجه می شود که «بهار» بنا بر شرایط کاری و وضعیت مالی پدر خانواده مجبور به سکونت در محل دیگری شده است و تا مدرسه فاصله زیادی دارد به نحوی که امکان حضورش در مدرسه میسر نیست.
وی، پس از اطلاع از داستان عدم حضور دانش آموزش در کلاس درس، برای جلوگیری از بازماندگی از تحصیل «بهار» از پدر وی خواست تا اجازه دهد فرزندشان در مدت تحصیل در منزل خانم معلم سکونت داشته باشد؛ تا بتواند هر روز به همراه خانم معلم به مدرسه برود.
خانم امیرعضدی، در ساعات بیکاری و در منزل با «بهار» به مرور دروس می پردازد تا بتواند عقب ماندگی های درسی این دانش آموز را که ناشی از غیبت دوماهه او از کلاس درس بوده، جبران کند.
راستی؛ با وجود بیماری کرونا، این روزها مدارس در بسیاری از نقاط کشور مجازی است ولی خانم معلم فداکار قصه ما، هر روز به مدرسه می رود؛ چون دانش آموزانش امکانات کلاس مجازی را ندارند.
خانم معلم فداکار می گوید: من نمی توانم نسبت به ترک تحصیل دانش آموزانم یا عدم دسترسی آنها به امکانات فضای مجازی بی تفاوت باشم. ما از اول سال تحصیلی هر روز به مدرسه رفته و با رعایت پروتکل های بهداشتی، کلاس درسمان را برگزار می کنیم و خدا را شاکریم که تاکنون هیچ اتفاقی نیفتاده است.